Vaders liefde

Momenteel ben ik aan het lezen in Vaders liefdesbrief, geschreven door Barry Adams. Elk hoofdstuk opnieuw toont de liefde van de Vader voor Zijn kinderen. Het is de intieme boodschap van God voor ieder mens.

Toen ik het boek zag liggen op de leestafel bij de vrouwenconferentie van Stichting Epafras, kwamen de eerste paar woorden al tot mij en ze waren zo heftig dat ik het boek terug legde. Nog een paar keer heb ik het boek weer in handen gepakt en iedere keer weer, werd ik overspoeld met emoties. Dit boek moest ik gewoon aanschaffen en lezen. Nu lees ik af en toe een hoofdstuk, zodat de woorden goed tot mij door dringen.

De meeste mensen slapen ’s nachts, maar slapen lukt mij vaak niet, dus voldoende tijd om te overdenken. Ik voel mij dan verbonden met de Psalmist die in 119:148 schrijft In de uren van de nacht houd ik mijn ogen geopend en overdenk ik uw woord. Vannacht las ik hoofdstuk 7 uit Vaders liefdesbrief.

Als je iets wilt begrijpen van het hart van de Vader voor de mensen die verloren gaan, van Zijn verlangen om ze bij Hem thuis te brengen, moet je de waarheid kennen dat elke persoon uit God voortkomt en door Hem is bedacht en ontworpen. Hij houdt heel innig van iedereen en wil niet dat iemand verloren gaat. Gods hart klopt voor iedereen die uit Hem voortkomt. Als je de volgende keer een persoon ontmoet die geen persoonlijke relatie met Jezus Christus heeft, herinner je dan het hart van de Vader. Hij ziet iemand die uit Hem voortgekomen is, maar die van Hem vervreemd is en Hij wil hem heel graag thuis brengen.

Dit trof mij zo! Door de scheiding van mijn zoon en schoondochter is het contact met mijn oudste kleinkind verbroken. Ik mag geen contact meer met haar hebben. Dat neemt niet weg dat zij wel heel speciaal voor mij is. Ik was erbij toen ze de zwangerschapstest deden en mocht delen in hun vreugde. Je wordt oma, oma Flits! (Vanwege mijn bijna onafscheidelijke camera). Ik was erbij toen na de bevalling in het ziekenhuis hun dochter in haar moeders armen werd gelegd en een trotse vader vol liefde naar haar keek.
Toen ik haar voor het eerst zag, welde er een snik in mij naar boven, die uit mijn tenen leek te komen, zo diep raakte mij dit kleine kindje. Mijn eigen vlees en bloed!

Als mens heb ik emoties, maar ze zijn niets vergeleken bij de emoties van onze God en Vader! Zijn kinderen, zo prachtig mooi, Zijn vlees en bloed en Hij kan geen contact met ze hebben. Ze hoeven Hem niet, ze horen en zien Hem niet en kennen Hem niet……

Ik kan zulke bittere tranen huilen om mijn kleinkind die ik niet meer zie en die me niet meer kent en voor wie ik niet meer besta. Hoe kan ik nu nog naar de mensen kijken die God niet kennen, zonder daar iets van de bewogenheid van onze Vader bij te voelen?

Mijn kleinkind wil ik zo graag in mijn armen nemen en tegen haar zeggen hoeveel ik van haar houd, hoe mooi ze is, hoe lief en bijzonder. Het gevoel wat ik daarbij heb, is niets vergeleken met het gevoel van onze hemelse Vader. Hij wil zo graag elk kind van Hem in Zijn armen nemen, tegen hen zeggen hoe mooi en lief ze zijn en hoe bijzonder. Dat Hij altijd van hen houdt, wat er ook gebeurd is. Zijn liefde is zo groot, zo onvoorwaardelijk. Niets kan hen scheiden van Zijn liefde!

Deze foto is van mijn kleinzoon, dus niet van mijn kleindochter waar het in deze blog over gaat. Het gaat hier om de liefde die de Vader voor elk mensenkind heeft en niet om het gemis van mijn kleindochter.