Een GOEDE week

Het was een GOEDE week:

Genade

Opmerkelijk

Emotie

Dankbaar

Erkenning

Maandagmiddag kwam het telefoontje met de mededeling 'het gaat niet goed met Oma'. Binnen een half uur zat ik in de auto op weg naar haar toe. Het regende hevig en al het opspattend water tegen mijn autoruit, maakte dat mijn uitzicht erg slecht was, maar het viel niet op door de mist voor mijn ogen.

Urenlang heb ik samen met andere familieleden rond haar bed gezeten. Oma was bij kennis, had veel pijn en viel af en toe in slaap. De morfine kon de pijn niet helemaal wegnemen, maar maakte haar wel suf.

Inmiddels was het al later in de avond en daar allemaal blijven was niet verstandig. We wisten immers niet hoeveel dagen we nog bij haar zouden waken.

Ze was bij kennis toen ik wegging en mijn afscheidswoorden waren 'ik ga nu naar huis, morgen kom ik weer. Tot ziens Oma, als het niet hier is, dan in de hemel".

De volgende morgen, ging ik zo vroeg als het kon, weer naar Oma. Gelukkig, ze was nog bij kennis, hoewel het voor haar beter zou zijn als het niet zo was. Ze had erg veel pijn. Haar lichaam was zo moe en zo uitgeput.

De dokter kwam langs en onderzocht haar. Het zou beter zijn als Oma slaapmedicatie kreeg.

Op een erg fijne manier legde de huisarts aan haar uit wat de gevolgen zouden zijn. Ze zou in een diepe slaap komen voor ongeveer 4 uren. Dan kon ze druppelsgewijs via een infuus weer nieuwe medicatie krijgen. Aangezien haar lichaam zo uitgeput en sterk vermagerd was, zou het kunnen dat ze in haar slaap zou overlijden. Besefte ze dat wel goed? Oma gaf duidelijk aan dat het goed was. Het hoefde voor haar niet meer. Zij verlangde er al zo lang naar dat de Heere haar Thuis zou halen.

Ze vertrok even van pijn toen ze de injectie kreeg. Waarschijnlijk zou ze binnen 20 minuten slapen.

Ik stelde de andere familieleden voor om even een paar uurtjes naar huis te gaan. Ook zij waren erg vermoeid en hadden niet of nauwelijks geslapen. Ik bleef alleen bij Oma. Ze was al in diepe slaap. Toch heb ik bijbel gelezen met haar, liederen gezongen, gebeden en tegen haar gesproken alsof ze wakker was.

Een oom kwam binnen. Hem kende ik niet echt goed. Eigenlijk had ik ook nooit de gelegenheid gehad om met hem een gesprek te hebben, maar daar aan het sterfbed van Oma hebben we een uur lang op hartsniveau zitten praten. Ik ging naar huis. Zou Oma er morgen nog zijn?

s' Avonds nam ik thuis mijn nieuwe smartphone in de hand om er enige app's aan toe te voegen. Ik zocht een Bijbel-app en installeerde die. Er kwamen twee keuzemogelijkheden in beeld: het programma sluiten of openen en ik koos voor de laatste optie. Op het scherm verscheen een balkje 'ter overdenking' en daaronder stond als dit de laatste week van je leven zou zijn, hoe zou je die dan willen doorbrengen? Daar hoefde ik niet over nadenken. Zoals deze week! Het was uitputtend, maar o zo dankbaar en waardevol voor mij. Ik was zo blij dat ik iets voor een ander kon doen en God gaf mij kracht.

Vervolgens kwam er een Bijbelgedeelte in beeld wat staat in Johannes 14: 1  Laat uw hart niet in beroering raken; u gelooft in God, geloof ook in Mij. 2 In het huis van Mijn Vader zijn veel woningen; als dat niet zo was, zou Ik het u gezegd hebben. Ik ga heen om een plaats voor u gereed te maken. 3 En als Ik heengegaan ben en plaats voor u gereedgemaakt heb, kom Ik terug en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zult zijn waar Ik ben. Wat een bemoediging. Later wilde ik het nog eens herlezen, maar wat bleek? Er is helemaal geen overdenking in deze Bijbel-app! Ik heb verschillende mensen die hem ook hebben geïnstalleerd hiernaar gevraagd, en een overdenking gevolgd door een Bijbeltekst staat er gewoon niet in! Hoe opmerkelijk.

Er was geen nieuws over Oma gekomen, dus de volgende morgen was ik als eerste weer bij haar. Ze zag er beter uit dan de dag ervoor, maar was nog steeds in diepe slaap. Er kwam meer familie. Haar achterkleinzoon moest er bijna 6 uur voor rijden, maar toch kwam hij langs met zijn vriendin.

Ook Klaas, de verstandelijk beperkte zoon van Oma kwam. Hij zat aan haar bed met zijn lichaam heen en weer te schommelen. Af en toe keek hij naar haar. We zagen dat Oma achteruit ging. Haar huidskleur en haar ademhaling verslechterden. De huisarts was al langs geweest en ook de verpleging kwam. Het zou niet lang meer duren. Hoe moest het met Klaas? Kon hij het aan om daarbij te zijn? Wat begreep hij allemaal?

Ik vroeg aan mijn schoonvader om op de gang even overleg te hebben. We zijn daar nog geen minuut geweest en juist op dat moment blies Oma haar laatste levensadem uit..... Oma was Thuisgehaald, verlost uit haar lijden. Ze had geen doodsstrijd hoeven voeren, maar gleed als het ware de Eeuwigheid in.

Wat een genade! Alleen haar eigen kinderen waren erbij. Klaas begreep het. 'Naar de hemel hè' zei hij en even later 'jammer hè'

Tijdens de uitvaart zou ik namens de familie een korte toespraak houden. Terwijl ik die aan het schrijven was, klonk er prachtig gefluit. Ik liep richting het geluid en zag op zo'n 2 meter afstand een roodborstje zitten. Hij zat vlak voor het raam en had zijn kopje naar mij toegekeerd en bracht mij een geweldige serenade. Ik durfde niet te bewegen en hield mijn adem zo lang mogelijk in, bang om dat moment te verstoren. Later besefte ik nog meer de waarde van de symboliek ervan. In Lukas 12: 6 en 7 staat Wat kosten vijf mussen? Bijna niets. Toch wordt er niet één door God vergeten. Zelfs de haren op jullie hoofd zijn alle geteld. Wees niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen. Als God al zo'n zorg heeft voor de kleine dingen, hoeveel te meer voor de grote dingen!
Dit was al opmerkelijk, maar het stond niet op zichzelf. De oom waar ik dinsdags zo'n goed gesprek mee had gehad, hoorde steeds iets tegen zijn raam tikken. Het bleek een koolmeesje te zijn die zijn aandacht trok door steeds tegen het raam te tikken.

Mijn schoonouders zagen onderweg een prachtig tafereel als bemoediging: Het was regenachtig weer, maar af en toe scheen de zon. Een eind voor hen uit zagen ze een erg donkere lucht, maar precies op een kerktoren scheen de zon. Het verspreidde licht als blinkend goud met daar omheen een volledige regenboog.

Zo God bemoedigde en deed dat bij ieder van ons op Zijn eigen wijze.

Maandagmiddag, precies een week na het verontrustende telefoontje dat het niet goed ging met Oma, was de uitvaart. Er werden goede woorden gezegd, en we konden luisteren naar mooie liederen. Juist de muziek maakte emoties los. Ik had gebeden dat juist door de emoties de harten van de ongelovige aanwezigen geraakt zouden mogen worden.

Mijn toespraak ging goed, maar juist op het allerlaatste toen ik het afscheidsgedicht zou voorlezen, had ik de emoties niet meer onder controle. Later hoorde ik, dat juist door mijn woorden en de emoties het iets bij hen had teweeg gebracht. Geweldig! Als mensen zaaien, geeft God groei.

Op de begraafplaats scheen de zon en de herfstkleuren waren zo intens. De bloemen rond haar kist waren zo harmonieus van kleuren, alsof het was afgestemd op elkaar. Nogmaals een laatste groet. Dag Oma, tot ziens in de hemel.

Ik ben zo dankbaar dat ik Oma mocht kennen, voor het voorbeeld wat ze gaf door haar onbaatzuchtige liefde en vriendelijkheid. Haar trouw, moed en geduld. Dankbaar dat ze niet verder hoefde lijden en dankbaar dat we haar konden ondersteunen tot het laatste. Dankbaar dat ze een gezegende leeftijd van ruim 90 jaar mocht bereiken. Dankbaar dat ze een geliefd kind van onze hemelse Vader is, die ons reeds is voor gegaan. Zij is Thuis gekomen.

Tienduizend redenen tot dankbaarheid. Onze God wil ik hiervoor alle lof, eer en erkenning geven die Hem toe komt.