Vaders liefde

Momenteel ben ik aan het lezen in Vaders liefdesbrief, geschreven door Barry Adams. Elk hoofdstuk opnieuw toont de liefde van de Vader voor Zijn kinderen. Het is de intieme boodschap van God voor ieder mens.

Toen ik het boek zag liggen op de leestafel bij de vrouwenconferentie van Stichting Epafras, kwamen de eerste paar woorden al tot mij en ze waren zo heftig dat ik het boek terug legde. Nog een paar keer heb ik het boek weer in handen gepakt en iedere keer weer, werd ik overspoeld met emoties. Dit boek moest ik gewoon aanschaffen en lezen. Nu lees ik af en toe een hoofdstuk, zodat de woorden goed tot mij door dringen.

De meeste mensen slapen ’s nachts, maar slapen lukt mij vaak niet, dus voldoende tijd om te overdenken. Ik voel mij dan verbonden met de Psalmist die in 119:148 schrijft In de uren van de nacht houd ik mijn ogen geopend en overdenk ik uw woord. Vannacht las ik hoofdstuk 7 uit Vaders liefdesbrief.

Als je iets wilt begrijpen van het hart van de Vader voor de mensen die verloren gaan, van Zijn verlangen om ze bij Hem thuis te brengen, moet je de waarheid kennen dat elke persoon uit God voortkomt en door Hem is bedacht en ontworpen. Hij houdt heel innig van iedereen en wil niet dat iemand verloren gaat. Gods hart klopt voor iedereen die uit Hem voortkomt. Als je de volgende keer een persoon ontmoet die geen persoonlijke relatie met Jezus Christus heeft, herinner je dan het hart van de Vader. Hij ziet iemand die uit Hem voortgekomen is, maar die van Hem vervreemd is en Hij wil hem heel graag thuis brengen.

Dit trof mij zo! Door de scheiding van mijn zoon en schoondochter is het contact met mijn oudste kleinkind verbroken. Ik mag geen contact meer met haar hebben. Dat neemt niet weg dat zij wel heel speciaal voor mij is. Ik was erbij toen ze de zwangerschapstest deden en mocht delen in hun vreugde. Je wordt oma, oma Flits! (Vanwege mijn bijna onafscheidelijke camera). Ik was erbij toen na de bevalling in het ziekenhuis hun dochter in haar moeders armen werd gelegd en een trotse vader vol liefde naar haar keek.
Toen ik haar voor het eerst zag, welde er een snik in mij naar boven, die uit mijn tenen leek te komen, zo diep raakte mij dit kleine kindje. Mijn eigen vlees en bloed!

Als mens heb ik emoties, maar ze zijn niets vergeleken bij de emoties van onze God en Vader! Zijn kinderen, zo prachtig mooi, Zijn vlees en bloed en Hij kan geen contact met ze hebben. Ze hoeven Hem niet, ze horen en zien Hem niet en kennen Hem niet……

Ik kan zulke bittere tranen huilen om mijn kleinkind die ik niet meer zie en die me niet meer kent en voor wie ik niet meer besta. Hoe kan ik nu nog naar de mensen kijken die God niet kennen, zonder daar iets van de bewogenheid van onze Vader bij te voelen?

Mijn kleinkind wil ik zo graag in mijn armen nemen en tegen haar zeggen hoeveel ik van haar houd, hoe mooi ze is, hoe lief en bijzonder. Het gevoel wat ik daarbij heb, is niets vergeleken met het gevoel van onze hemelse Vader. Hij wil zo graag elk kind van Hem in Zijn armen nemen, tegen hen zeggen hoe mooi en lief ze zijn en hoe bijzonder. Dat Hij altijd van hen houdt, wat er ook gebeurd is. Zijn liefde is zo groot, zo onvoorwaardelijk. Niets kan hen scheiden van Zijn liefde!

Deze foto is van mijn kleinzoon, dus niet van mijn kleindochter waar het in deze blog over gaat. Het gaat hier om de liefde die de Vader voor elk mensenkind heeft en niet om het gemis van mijn kleindochter.

En het berouwde de Here God dat Hij de mensen geschapen had

Iemand had in een gratis verstrekte krant een goed artikel gelezen, over de verschillen in werkwijze tussen de vier generaties die tegenwoordig op de werkvloer te vinden zijn. Ik wilde daar wel iets meer over weten, juist omdat we daar in het dagelijkse leven toch wel mee te maken hebben.

Het fijne van internet is dat we doorgaans het gevraagde gauw kunnen vinden, zo ook dit artikel. Mijn eerste zoekopdracht gaf een voorpagina van een krant die ronduit schokkend was! Een halve pagina vullende foto van een aantal vrouwen op een rij met nagenoeg blote billen met als begeleidende tekst ‘als je heer maar goed zit’. Vergeleken met deze foto zijn de grote billboards over een bepaald merk ondergoed bijna preuts.
Even verderop ging het over een meidengroep die een pornofilm ging maken en daaronder stond een reclame voor het mannenblad Playboy, waar een geproportioneerde celeb van 49 jaar uit de kleren ging en trots haar blootfoto’s toonde aan de pers.

De tekst van Genesis 6:6 kwam in mijn gedachten. Toen berouwde het den Heere, dat Hij den mens op de aarde gemaakt had, en het smartte Hem aan Zijn hart.

Dit raakte míj diep in mijn hart. Er is niets overgebleven van de volmaaktheid die we vijf hoofdstukken eerder zien in de Bijbel, nadat God hemel en aarde geschapen heeft met alles wat daarin is en vanuit Zijn verlangen om Zijn liefde te kunnen delen, de mens als kroon op Zijn schepping. Hij wilde een innige relatie met ons hebben, die op liefde en vrijheid was gebaseerd. Van die vrijheid heeft de mens gretig (mis)gebruik gemaakt.

Zou het voor de zondvloed met de ontsporing van de mens erger zijn geweest dan nu? Ik betwijfel het. Ook Prediker schrijft dat er niets nieuws is onder de zon.

Vallen de mensen Hem tegen? Hoe zit het dan dat Hij alles al voor de grondlegging der wereld weet, dat Hij al bekend is met ons hele leven? Opnieuw raadpleegde ik internet, nu met deze Bijbeltekst als zoekopdracht. Ik vond diverse goede artikelen over deze tekst, maar één wil ik er toch even uitlichten.  

Feitelijk komt het erop neer dat het Hebreeuwse woord nicham op deze plaats niet correct is vertaald.
De betekenis van het woord is ‘verdriet en vertroosting’. Citaat van een website Als je het zo leest, bemerk je: God spant Zich tot het uiterste in, …ja, Ik troost Mij, ja, Ik maakte hen…God heb één troost: Ik heb ze gemaakt, Ik ben er verantwoordelijk voor. Als er staat: “De Here troostte Zich”, betekent dat uiteraard dat God verdriet had. Maar in het Hebreeuws is het één woord: “verdriet en troost”. Gods berouw is een onpeilbaar verdriet, zo groot als Hij Zelf is. klik hier om het hele artikel te lezen.

Bij God is ‘berouw’ niet het spijt hebben van een beslissing, maar het toont wel Zijn betrouwbare aard en het is allemaal gebaseerd op Zijn onvoorstelbare liefde. God doet wat Hij zegt. Als mensen weten wij wat ‘berouw’ inhoudt en wellicht kunnen we zo een heel klein ieniemienie beetje van de emoties van God begrijpen.

Uiteindelijk vond ik via een andere zoekopdracht het gevraagde artikel waar het tenslotte allemaal om begonnen was. Ja, het blijkt dus dat er inderdaad een groot verschil zit in de werkwijze van de vier generaties die we tegenwoordig op de werkvloer vinden. Het verschil is niet alleen op de werkvloer merkbaar. Nee, het is duidelijk zichtbaar in de normen en waarden die we de laatste decennia door de generaties heen signaleren, of beter gezegd, het gebrek er aan.

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en nog steeds ben ik gechoqueerd door wat ik onbedoeld heb gezien. Maar dat zal dan wel komen omdat ik nog van een andere generatie ben.

Van potscherven naar schervenpot

Morning Glory, is een tijd van lofprijs en aanbidding tijdens het vrouwenweekend van stichting “Epafras” in Bantega. ’s Ochtends om 7 uur komt ieder die dat wil naar de kapel om God te aanbidden en in Zijn aanwezigheid te zijn. Het was de eerste keer dat ik daar was en ik had geen idee wat de Morning Glory zou inhouden.

We hadden met begeleiding van een piano een paar liederen gezongen, toen ik in mijn hoofd hoorde dat ik Johannes 8 moest lezen. Ik weet wat daar staat. Het is het verhaal van de overspelige vrouw. Ik identificeerde mij op dat moment met die vrouw. Net als veel andere mensen heb ook ik altijd veroordeling gehoord. Het was nooit goed wat ik deed en als het aan andere mensen had gelegen, dan had ik geen bestaansrecht.

Jammer genoeg negeerde ik die stem en liep daardoor een stuk bemoediging mis die God mij wilde geven. Maar God liet het daar niet bij.

Even later zie ik in de geest heel veel steenrode potscherven voor mij op de grond liggen. Het was niet meer te zien wat het oorspronkelijk geweest was. God nam witte klei en stopte al die potscherven daar in. Steeds meer witte klei kwam er aan weerszijden omheen, terwijl Hij met vaardige handen de klei met potscherven boetseerde tot iets compleet nieuws. Het werd een prachtige witte kruik. Het leek op een oliekruik, maar dat was het niet. Er zat namelijk geen schenktuit of handvat aan. Het was een sierlijke ellipsvormige vaas of kruik, van boven toelopen in een smalle hals. Je kon hem alleen dragen als je er je armen helemaal omheen sloeg, het beschermend als een kostbaar en breekbaar iets.

God toonde mij dat mijn leven helemaal kapot was en niet meer beantwoordde aan het beeld dat Hij had geschapen. Hij nam het ter hand en door er Zijn reinheid aan toe te voegen, maakte hij er weer een nieuwe creatie van, in smetteloos wit. Niets verspilde Hij. Al die scherven werden opnieuw gebruikt en maakten de kruik sterker dan voorheen.

Juist door al die scherven binnenin was de vaas extra stevig geworden. Niemand zag aan de buitenkant de scherven en ze waren ook niet meer belangrijk. Het was een perfecte kruik en alleen de Maker wist wat de basis was van de kruik.

Wanneer de kruik in beweging was, dan waren daar liefdevolle armen omheen om het te beschermen.

De kruik voldoet weer helemaal aan het beeld wat Hij in gedachten had toen Hij het maakte en dat is wat ik nu ben: een smetteloze witte kruik, versterkt en opgebouwd door alle pijn en verdriet die het gebroken leven met zich mee heeft gebracht. De kern was goed, maar werd  gebroken. Vanuit mijn gebrokenheid heeft Hij iets nieuws gemaakt.

Voor mij geen veroordeling meer, maar in plaats daarvan koesterende liefde. Een liefde zoals alleen mijn Maker voor mij kan hebben.

Woorden vol liefde van God ontvangen

Tijdens 10 dagen bidden en vasten kreeg ik woorden van God en ik ben gaan schrijven. Dit zijn de woorden die Hij mij liet opschrijven:

Je bent Mijn geliefde kind. Ik ben zo blij: je krijgt een heel nieuw leven. De schuld en schaamte zijn voorbij. Een nieuwe toekomst ligt er voor je open, samen met Mij. Je zult nog verbaasd staan wat je allemaal mee gaat maken. Laat het maar gebeuren. Ik ben bij je! Ik ben er altijd al geweest en  Ik zal er ook altijd zijn. Ik zal je nooit vergeten of verlaten. Ik hou zoveel van jou. Ik ben zo blij dat jij dat nu ziet. Wil je dat nooit weer vergeten? Ik ben bij je, Ik, jouw Schepper. Jou heb ik uitgekozen. Ik heb je gewild. Daar waar het zo donker was, daar heb ik jou laten groeien. Je mag zoveel vreugde geven, mijn lieve kind. Ik zal je leren om met Mijn ogen te kijken, Mijn bewogenheid te voelen. Als jij bij Mij blijft, zal Ik je grote dingen laten zien. Weet je nog? Ik heb je voeten gezalfd, je hebt Mijn ogen gezien. Mijn ogen zullen altijd vol liefde naar je kijken.*

Je bent zo mooi, zo bijzonder, zo uniek. Ik heb je lief Mijn kind. Vergeet dat nooit. Wat er ook allemaal gebeurd is, je mag het achter je laten. Het is voorbij, het is vergeven. Ik heb voor jou een hoopvolle toekomst: Mijn kind, jij en Ik samen, voor altijd! Ik ben bij je alle dagen van je leven. Huil niet langer. Richt je op en kijk naar Mij. Mijn geliefde, mijn duifje. Jij mag op Mijn linkerarm rusten, dicht bij Mijn hart en Ik zal je beschermen. Je mag alles vergeten. Het is voorbij, finito!

Richt je hoofd nu op en zie naar Mij.  

* in een visioen heb ik Jezus mogen zien. Hij heeft toen mijn 

   voeten gezalfd en de liefdevolle blik waarmee hij mij aankeek, 

   zal ik nooit vergeten.

Drieluik gedicht - deel 1 - de verloren zoon

Ik blijf niet hier, ik ben het zat!

Met mijn erfenis ga ik op pad.

Vertier is overal te vinden:

Feest met vrouwen, drank met vrinden.

Het leven zo bevalt mij wel,

’t geld slinkt echter wel heel snel.

Mijn vrienden zijn opeens verdwenen,

ik kan ook geen geld meer lenen.

Dit zou je toch nooit vermoeden:

‘k moet nu zelfs de varkens hoeden.

Mijn honger zou ik willen stillen,

door het eten van hun schillen.

Bij vader was ’t nog niet zo slecht

kijk naar ’t leven van zijn knecht.

Wat doe ik hier nog? ‘k Wil naar huis,

bij vader, daar was ik pas thuis!

Dit is wat ik zal gaan zeggen:

“Mijn zonde is niet te weerleggen.

Het spijt mij wat ik heb gedaan,

Neem mij toch als dienstknecht aan”.

Gehavend ga ik en zo vuil.

In de verte hoor ik al gehuil:

vader rent met uitgestoken armen

om mij vol liefde te omarmen.

“k Ben niet waard uw zoon te heten”.

Vader wil hier niets van weten!

Zijn liefde is oneindig groot,

hij redde mij zelfs van de dood.

Ik word opnieuw in eer hersteld

en als zijn zoon weer aangesteld.

Het is niet te geloven,

‘t gaat mijn verstand te boven.

Dit gedicht is ook geplaatst op
http://www.gedichtensite.nl/dichters/gebruikersprofiel/userprofile/Karina%20Wiertsema

Drieluik gedicht- deel 2 - de oudste zoon

Mijn broer, de verpatser is weer thuis.

Met zijn erfenis verliet hij het huis,

verspilde ’t geld met vrienden en vrouwen.

Zo iemand is toch niet te vertrouwen?

Hij is weer terug, de lapzwans.

Buiten hoor ik al muziek en dans.

’t Gemeste kalf is zelfs voor hem geslacht

heeft mijn vader ooit aan mij gedacht?

Ik kan dit niet verkroppen, ben heel boos.

Mijn goede werken waren dus zinloos?

Kijk, daar komt mijn vader aangelopen,

wil graag dat ik kom, dat mocht hij hopen!

‘Kind, jij bent steeds bij mij geweest,

kom binnen nu, wij vieren feest.

Je broer heeft zijn plaats hervonden,

zich bekeerd van al zijn zonden.”

“Alles wat Ik heb, is toch van jou?

Daaraan zie je toch mijn grote trouw?”

Maar al te vaak, ‘k zeg het gewoon,

voel ik mij als de oudste zoon.



dit gedicht is ook geplaatst op:
http://www.gedichtensite.nl/dichters/gebruikersprofiel/userprofile/Karina%20Wiertsema

Drieluik gedicht - deel 3 - de Vader

“Vader luister, moet je horen

ben ik hiervoor soms geboren?

Elke dag is weer gelijk

Geef mij geld, u bent toch rijk?”

Mijn zoon kon niet wachten op mijn dood,

de verleiding was voor hem te groot.

Zijn hart was al bij mij vandaan

uit liefde moest ‘k hem laten gaan.

Mijn oudste zoon draagt plichtsgetrouw,

zorg over wat ‘k hem toevertrouw.

‘k Schep vreugd’ in wat hij voor mij doet

samen delend hebben wij het goed.

Toch is mijn vreugde niet compleet

zolang ‘k niets van mijn jongste weet.

Iedere dag blijf ik stil hopen

dat ‘k hem aan zie komen lopen.

Eind’lijk breekt die dag toch aan

dat ‘k hem tegemoet kan gaan.

De tranen laat ik vrijelijk stromen,

mijn jongste zoon is thuis gekomen!

Mijn oudste zoon voelt zich gegriefd,

denkt dat hij minder is geliefd.

Van beiden houd ik evenveel

maar toon dat individueel.

Ik geef je deze zekerheid:

mijn liefde raak je nooit meer kwijt!

Het zoonschap is om door te geven,

ook hij moet eens als vader leven.

Dit gedicht is ook geplaatst op

http://www.gedichtensite.nl/dichters/gebruikersprofiel/userprofile/Karina%20Wiertsema

Afscheid van onze jonge hond

Met ogen zo dof en zwart 

Zit jij mij aan te kijken

Voel jij de pijn van mijn hart?

Het gaat er haast op lijken

Kostbare momenten van samenzijn

Voordat jij ons gaat verlaten

Doffe ellende en diepe pijn

’t Is moeilijk om over te praten

De tranen stromen rijkelijk

Je begrijpt er niet veel van

‘k Laat ze maar lopen, vrijelijk

Jij slikt ze van mijn wang

Nooit eerder mocht je dat doen

Dat was niet netjes, niet fris

Nu lijkt het bijna op een zoen

Wat helaas niet werkelijk zo is

De liefde en trouw van jou als hond

Heeft ons veel vreugde en geluk gegeven

Het gemis slaat een diepe wond

Wij moeten nu zonder jou leven

Ons resten foto’s en herinneringen

We hebben er heel erg veel vergaard

’t Geluk zit zo in kleine dingen

O Rosco, jij bent ons goud waard!

eerder geplaatst op http://inspirarions.blogspot.nl/2012/08/afscheid-van-sharow-rosco.html    

droom opent ogen

Tegen de morgen kreeg ik een droom. Mijn kinderen waren nog klein en voor een van hen hadden we een compleet nieuwe kamer gemaakt. We hadden nergens op bespaard en hadden het helemaal gemaakt zoals we dachten dat hij het graag wilde hebben. Op één van de wanden wilde hij graag iets ophangen, maar dat zou de hele balans storen van de kamer, waar alles zo zorgvuldig en weloverwogen was geplaatst en opgehangen. Zonder er over na te denken was het antwoord dus ‘nee’.

Was het niet vaak zo gegaan? De kinderen waren druk en brachten doorgaans een hoop stress met zich mee. Ze vroegen meer van mij dan ik eigenlijk kon geven. In mijn droom overdacht ik deze dingen.
Waarom zou ik geen gehoor geven aan het verlangen van mijn kind? Het was zo’n eenvoudige vraag, waar ik zo gemakkelijk gehoor aan kon geven. Ik hoefde alleen mijn eigen gedachte daarover aan de kant zetten. Het was uiteindelijk zíjn kamer, een plek waar hij zich prettig en veilig zou moeten voelen en graag tijd zou willen doorbrengen. Waarom mocht het dan niet op zijn eigen manier? Dus, ik ging naar hem toe en vroeg hem wat hij graag aan zijn kamer veranderd wilde hebben.

Er moest iets van hem zelf komen hangen en hij liet het zien. O, was dat het? Tuurlijk lieverd, dat gaan we doen. Help je mee om het zo te maken als jij het graag wilt? O, dat verraste gezicht van hem! Al zou de kamer in mijn ogen ook compleet geruineerd zijn (wat niet zo was) dan had ik het er graag voor over, om die blijheid en dankbaarheid in zijn ogen te zien.

God opende mijn ogen en maakte me duidelijk dat Hij ons ook zo graag de verlangens van ons hart wil geven en dat het Hem ook zo blij maakt als wij het Hem vragen en Hij het ons kan geven.

Ik werd er helemaal blij van. What a glorious day!!!

Mijn kinderen en kleinkinderen ga ik lekker verwennen. Ik ga ze geven waar ze om vragen. Waar was ik nou bang voor? Ze willen niet het onmogelijke van mij vragen. Zij kennen mij immers en ik ken hen. Ze zijn mijn eigen vlees en bloed.

Ik kan het gelijk in praktijk brengen, want ze komen allemaal, mijn kinderen en kleinkinderen. Ik ben namelijk jarig……… J

de symboliek die de koninginnepage mij liet zien

Op wat voor ons een heel gedenkwaardige dag zou worden, riep Bert mij vanwege een prachtige vlinder die hij zag op onze buddleja davidii. Met de camera in de hand ging ik ga naar beneden. Deze vlinder was inderdaad erg mooi en ik herinnerde mij dat ik die als kind zijnde al zo prachtig vond. Boven had ik vanaf de veranda toch een beter uitzicht op de struik en de vlinder. Gauw probeerde ik foto's te maken wat niet meeviel vanwege het tegenlicht en de wind zorgde er voor dat de bloemen geen moment echt stil hingen.
De vlinder bewoog van bloem naar bloem, maakte af en toe even een rondje en terwijl ik dacht dat ze weg zou vliegen, kwam ze toch weer terug bij de bloemen waar ze het nu op had voorzien. Het was zo genieten van dit prachtige schouwspel! Ik zag dat de vlinder beschadigd was, maar toch was het in haar functioneren niet te merken.
Nadat ze opnieuw een rondje ging vliegen, keerde ze niet terug naar de bloemen van onze struik, maar vloog omhoog over het dak heen, uit ons zicht. Het leek alsof ze rechtstreeks naar de hemel ging.

Eenmaal binnen zocht ik naar afbeeldingen van vlinders, want ik wist niet meer hoe deze heette. Het bleek de Koninginnepage te zijn. Het is een van de grootste vlinders die af en toe in België en Nederland worden gevonden. In het grootste deel van westelijk en noordelijk Europa is het een zeldzame, zwervende soort. Heel bijzonder dat wij haar nu zagen, juist in het jaar dat er zo weinig vlinders zijn gesignaleerd.

Aangezien we vakantie hebben en rust noodzakelijk is, begon ik automatisch over de vlinder te mijmeren. Ik heb het eens aangehaald in het onderwijs wat ik gaf tijdens een van onze Celebrate Recorvery diensten.
Een mooie vlinder was eens een rups.....Als jij Jezus hebt aangenomen als jouw Verlosser, dan ontstaat er iets nieuws. Jij bent nog steeds dezelfde, maar toch verandert er iets. Er ontstaat een soort metamorfose, een nieuwe schepping! Je kunt het vergelijken met een rups die een vlinder wordt. De bodembewoner ‘rups’ weeft een cocon waarin hij zich helemaal inpakt. Binnenin die cocon vindt een prachtig groeiproces plaats, een metamorfose, waaruit een nieuw schepsel tevoorschijn komt: de vlinder. Eens was hij gebonden aan de grond, of dicht bij de grond, nu kan hij boven de aarde uitstijgen. Hij kan het leven bekijken vanuit de lucht, vanuit een heel ander perspectief. Op dezelfde manier kun jij, als je in Christus Jezus een nieuwe schepping bent geworden, jezelf gaan zien zoals God je ziet! Waar denk je dan aan als je een vlinder ziet? Wat een prachtige getransformeerde rups? Nee, ik denk het niet. Het wás een rups, maar het is een nieuwe schepsel geworden en daarom zie je hem ook zoals hij nu is: een vlinder.

Zo ziet God ons ook als Zijn nieuwe schepping. Ook al gedraag je je niet steeds als een vlinder en kruip je rond met je oude rupsvriendjes, toch zul je nooit meer een rups zijn! (Naar het boek van Bob George, echt Christendom)

Die metamorfose hoeven we niet vanuit onszelf doen, maar God heeft ons de Heilige Geest gegeven die ons daarbij helpt.  

Jezus Christus is de Koning van het hemelse rijk waar wij ons naar uitstrekken, wij als zijn volgelingen zijn Zijn bruid. De bruid wordt dus de koningin. Deze koninginnepage was beschadigd, maar kon nog wel goed funsctioneren. Zijn ook wij vaak niet beschadigd? Meestal kunnen we nog goed functioneren, ondanks onze beschadigingen. De Bruid in Hooglied, kwam beschadigd uit de strijd te voorschijn, leunend op de arm van haar geliefde.

De vlinder vloog omhoog, richting de zon en zo mogen ook wij opzien en ons keren naar de Zo(o)n, die onze Bruidegom is, onze Koning tot in Eeuwigheid.

Een GOEDE week

Het was een GOEDE week:

Genade

Opmerkelijk

Emotie

Dankbaar

Erkenning

Maandagmiddag kwam het telefoontje met de mededeling 'het gaat niet goed met Oma'. Binnen een half uur zat ik in de auto op weg naar haar toe. Het regende hevig en al het opspattend water tegen mijn autoruit, maakte dat mijn uitzicht erg slecht was, maar het viel niet op door de mist voor mijn ogen.

Urenlang heb ik samen met andere familieleden rond haar bed gezeten. Oma was bij kennis, had veel pijn en viel af en toe in slaap. De morfine kon de pijn niet helemaal wegnemen, maar maakte haar wel suf.

Inmiddels was het al later in de avond en daar allemaal blijven was niet verstandig. We wisten immers niet hoeveel dagen we nog bij haar zouden waken.

Ze was bij kennis toen ik wegging en mijn afscheidswoorden waren 'ik ga nu naar huis, morgen kom ik weer. Tot ziens Oma, als het niet hier is, dan in de hemel".

De volgende morgen, ging ik zo vroeg als het kon, weer naar Oma. Gelukkig, ze was nog bij kennis, hoewel het voor haar beter zou zijn als het niet zo was. Ze had erg veel pijn. Haar lichaam was zo moe en zo uitgeput.

De dokter kwam langs en onderzocht haar. Het zou beter zijn als Oma slaapmedicatie kreeg.

Op een erg fijne manier legde de huisarts aan haar uit wat de gevolgen zouden zijn. Ze zou in een diepe slaap komen voor ongeveer 4 uren. Dan kon ze druppelsgewijs via een infuus weer nieuwe medicatie krijgen. Aangezien haar lichaam zo uitgeput en sterk vermagerd was, zou het kunnen dat ze in haar slaap zou overlijden. Besefte ze dat wel goed? Oma gaf duidelijk aan dat het goed was. Het hoefde voor haar niet meer. Zij verlangde er al zo lang naar dat de Heere haar Thuis zou halen.

Ze vertrok even van pijn toen ze de injectie kreeg. Waarschijnlijk zou ze binnen 20 minuten slapen.

Ik stelde de andere familieleden voor om even een paar uurtjes naar huis te gaan. Ook zij waren erg vermoeid en hadden niet of nauwelijks geslapen. Ik bleef alleen bij Oma. Ze was al in diepe slaap. Toch heb ik bijbel gelezen met haar, liederen gezongen, gebeden en tegen haar gesproken alsof ze wakker was.

Een oom kwam binnen. Hem kende ik niet echt goed. Eigenlijk had ik ook nooit de gelegenheid gehad om met hem een gesprek te hebben, maar daar aan het sterfbed van Oma hebben we een uur lang op hartsniveau zitten praten. Ik ging naar huis. Zou Oma er morgen nog zijn?

s' Avonds nam ik thuis mijn nieuwe smartphone in de hand om er enige app's aan toe te voegen. Ik zocht een Bijbel-app en installeerde die. Er kwamen twee keuzemogelijkheden in beeld: het programma sluiten of openen en ik koos voor de laatste optie. Op het scherm verscheen een balkje 'ter overdenking' en daaronder stond als dit de laatste week van je leven zou zijn, hoe zou je die dan willen doorbrengen? Daar hoefde ik niet over nadenken. Zoals deze week! Het was uitputtend, maar o zo dankbaar en waardevol voor mij. Ik was zo blij dat ik iets voor een ander kon doen en God gaf mij kracht.

Vervolgens kwam er een Bijbelgedeelte in beeld wat staat in Johannes 14: 1  Laat uw hart niet in beroering raken; u gelooft in God, geloof ook in Mij. 2 In het huis van Mijn Vader zijn veel woningen; als dat niet zo was, zou Ik het u gezegd hebben. Ik ga heen om een plaats voor u gereed te maken. 3 En als Ik heengegaan ben en plaats voor u gereedgemaakt heb, kom Ik terug en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zult zijn waar Ik ben. Wat een bemoediging. Later wilde ik het nog eens herlezen, maar wat bleek? Er is helemaal geen overdenking in deze Bijbel-app! Ik heb verschillende mensen die hem ook hebben geïnstalleerd hiernaar gevraagd, en een overdenking gevolgd door een Bijbeltekst staat er gewoon niet in! Hoe opmerkelijk.

Er was geen nieuws over Oma gekomen, dus de volgende morgen was ik als eerste weer bij haar. Ze zag er beter uit dan de dag ervoor, maar was nog steeds in diepe slaap. Er kwam meer familie. Haar achterkleinzoon moest er bijna 6 uur voor rijden, maar toch kwam hij langs met zijn vriendin.

Ook Klaas, de verstandelijk beperkte zoon van Oma kwam. Hij zat aan haar bed met zijn lichaam heen en weer te schommelen. Af en toe keek hij naar haar. We zagen dat Oma achteruit ging. Haar huidskleur en haar ademhaling verslechterden. De huisarts was al langs geweest en ook de verpleging kwam. Het zou niet lang meer duren. Hoe moest het met Klaas? Kon hij het aan om daarbij te zijn? Wat begreep hij allemaal?

Ik vroeg aan mijn schoonvader om op de gang even overleg te hebben. We zijn daar nog geen minuut geweest en juist op dat moment blies Oma haar laatste levensadem uit..... Oma was Thuisgehaald, verlost uit haar lijden. Ze had geen doodsstrijd hoeven voeren, maar gleed als het ware de Eeuwigheid in.

Wat een genade! Alleen haar eigen kinderen waren erbij. Klaas begreep het. 'Naar de hemel hè' zei hij en even later 'jammer hè'

Tijdens de uitvaart zou ik namens de familie een korte toespraak houden. Terwijl ik die aan het schrijven was, klonk er prachtig gefluit. Ik liep richting het geluid en zag op zo'n 2 meter afstand een roodborstje zitten. Hij zat vlak voor het raam en had zijn kopje naar mij toegekeerd en bracht mij een geweldige serenade. Ik durfde niet te bewegen en hield mijn adem zo lang mogelijk in, bang om dat moment te verstoren. Later besefte ik nog meer de waarde van de symboliek ervan. In Lukas 12: 6 en 7 staat Wat kosten vijf mussen? Bijna niets. Toch wordt er niet één door God vergeten. Zelfs de haren op jullie hoofd zijn alle geteld. Wees niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen. Als God al zo'n zorg heeft voor de kleine dingen, hoeveel te meer voor de grote dingen!
Dit was al opmerkelijk, maar het stond niet op zichzelf. De oom waar ik dinsdags zo'n goed gesprek mee had gehad, hoorde steeds iets tegen zijn raam tikken. Het bleek een koolmeesje te zijn die zijn aandacht trok door steeds tegen het raam te tikken.

Mijn schoonouders zagen onderweg een prachtig tafereel als bemoediging: Het was regenachtig weer, maar af en toe scheen de zon. Een eind voor hen uit zagen ze een erg donkere lucht, maar precies op een kerktoren scheen de zon. Het verspreidde licht als blinkend goud met daar omheen een volledige regenboog.

Zo God bemoedigde en deed dat bij ieder van ons op Zijn eigen wijze.

Maandagmiddag, precies een week na het verontrustende telefoontje dat het niet goed ging met Oma, was de uitvaart. Er werden goede woorden gezegd, en we konden luisteren naar mooie liederen. Juist de muziek maakte emoties los. Ik had gebeden dat juist door de emoties de harten van de ongelovige aanwezigen geraakt zouden mogen worden.

Mijn toespraak ging goed, maar juist op het allerlaatste toen ik het afscheidsgedicht zou voorlezen, had ik de emoties niet meer onder controle. Later hoorde ik, dat juist door mijn woorden en de emoties het iets bij hen had teweeg gebracht. Geweldig! Als mensen zaaien, geeft God groei.

Op de begraafplaats scheen de zon en de herfstkleuren waren zo intens. De bloemen rond haar kist waren zo harmonieus van kleuren, alsof het was afgestemd op elkaar. Nogmaals een laatste groet. Dag Oma, tot ziens in de hemel.

Ik ben zo dankbaar dat ik Oma mocht kennen, voor het voorbeeld wat ze gaf door haar onbaatzuchtige liefde en vriendelijkheid. Haar trouw, moed en geduld. Dankbaar dat ze niet verder hoefde lijden en dankbaar dat we haar konden ondersteunen tot het laatste. Dankbaar dat ze een gezegende leeftijd van ruim 90 jaar mocht bereiken. Dankbaar dat ze een geliefd kind van onze hemelse Vader is, die ons reeds is voor gegaan. Zij is Thuis gekomen.

Tienduizend redenen tot dankbaarheid. Onze God wil ik hiervoor alle lof, eer en erkenning geven die Hem toe komt.

Pas op voor pindakaas

Soms spreekt God tot mij door een simpel woord. Deze keer was het 'pindakaas'.

Pinda staat hier voor Gods Woord. Kaas is niet de juiste benaming, en daardoor niet de volledige waarheid, want kaas is geen ingrediënt in pindakaas.

Pindakaas is in 1890 uitgevonden door een dokter. Hij maakte het voor patiënten die zulke slechte tanden hadden dat ze geen vlees konden eten.

Om pindakaas te maken worden pinda's vermalen en het olie eruit geperst.  ...de pinda's gaan door een machine die de vliesjes eraf haalt. De twee helften worden gesplitst, en de bittere kern van de pinda wordt eruit gehaald. De afvalproducten worden opnieuw gebruikt. Van de vliesjes wordt varkensvoer gemaakt en van de kernen vogelvoer. (citaat uit een clip over het maken van pindakaas)  Sommige merken pindakaas voegen ook zoetmakers als suiker of andere zoetstoffen toe, evenals plantaardige olie dat er als sausje bovenop komt. En juist in de toegevoegde olie zitten ongezonde transvetten, die niet in pinda's zitten. 

Verder wordt er zout aan toegevoegd, net als aan de meeste pinda's. Wij lezen in de bijbel dat wij het zout der aarde zijn. Zout is dus juist heel goed en we kunnen er zelfs niet zonder.

Dat mijn boodschap niet gaat over de bereidingsprocedure van pindakaas, zal duidelijk zijn.

Gods Woord moet in onze mond vermalen worden, zodat het olie (symbool voor het geloof, maar ook voor de Heilige Geest) vrij komt. Een pinda in zijn geheel is iets waar we flink op moeten kauwen voor we het kunnen doorslikken en goed kauwen is ook nodig om het goed te verteren.

Pindakaas hoeven wij nauwelijks te kauwen, je slikt het gemakkelijker door, maar het heeft een bepaalde nasmaak en het blijft in je mond plakken. Het duurt wel even voordat het volledig uit je mond is. Soms moet je het zelfs weg spoelen.

Pinda's kun uit je hand eten, waar en wanneer je dat maar wilt en in de hoeveelheden die je wilt. Ze zijn duidelijk herkenbaar en je kunt ze aan iedereen aanbieden, maar niet iedereen houdt ervan.

Pindakaas eet je niet zo, je smeert het doorgaans op een boterham o.i.d. en er is een mes of lepel voor nodig om het uit de pot te krijgen. Pindakaas moet je vooral niet in je hand nemen. Bied je dat aan iemand aan, zonder de herkenbaarheid van de pot zullen ze twijfelen over datgene wat je daar hebt en een enkeling denkt dan richting uitwerpselen....  Als substantie is het niet appetijtelijk om aan te bieden, hoewel het wel smeuïg is, zelfs tot op de bodem.

Jezus gaf de opdracht om discipelen te maken, maar deze opdracht werd ook aan Zijn discipelen gegeven. Dat mag een voorbeeld zijn voor ons als leden van Zijn gemeente. We moeten eerst discipelen zijn, om discipelen te kunnen maken. Gods Woord moet gepredikt worden, klaar en duidelijk. Dat is de waarheid! We mogen Griek met de Griek, jood met de joden, ongelovig met de ongelovigen, new ager onder de new agers zijn, maar zonder een druppel bij de Bijbelse wijn te doen.

We zijn ín de wereld, maar niet ván de wereld en daar mogen we ook niet gelijkvormig aan worden. Wij moeten duidelijke taal spreken en ook in de kerken moet duidelijke taal gesproken worden. Niet datgene wat mensen graag willen horen. Bovendien, hoe weten wij wat mensen graag willen horen? De Heilige Geest weet wat wij nodig hebben.

Nadat ik God om meer duidelijkheid hier over vroeg, gaf Hij mij een gedeelte uit Efeze 3:14 t/m hoofdstuk 4:23. Vooral deze verzen sprongen eruit: …..om de heiligen toe te rusten voor het werk in zijn dienst. Zo wordt het lichaam van Christus opgebouwd, 13 totdat wij allen samen door ons geloof en door onze kennis van de Zoon van God een eenheid vormen, de eenheid van de volmaakte mens, van de tot volle wasdom gekomen volheid van Christus. 14 Dan zijn we geen onmondige kinderen meer die stuurloos ronddobberen en met elke wind meewaaien, met wat er maar verkondigd wordt door mensen die tot alles in staat zijn wanneer ze anderen listig en doortrapt op een dwaalspoor willen brengen. 15 Dan zullen we, door ons aan de waarheid te houden en elkaar lief te hebben, samen volledig toe groeien naar hem die het hoofd is: Christus.

Er valt waarschijnlijk nog veel meer over te zeggen……